Τετάρτη, Νοεμβρίου 12, 2008

Οικονομική κρίση και δημόσια εκπαίδευση

Η οικονομική κρίση, εδώ που τα λέμε δίνει και τις ευκαιρίες της. Κάποιοι θα πλουτίσουν, θα μετακινηθεί χρήμα από αυτούς που θα τα χάσουν, σε επιτήδειους που θα τα πάρουν. Μία τέτοια ευνοημένη της κρίσης πιστεύω πως είναι και η δημόσια εκπαίδευση. Όχι βέβαια με την έννοια , ότι θα τα "πάρει", έτσι και αλλιώς,΄σ' αυτήν κανείς δεν δίνει. Λόγω όμως της επερχόμενης ανέχειας, θ' αρχίσουν να την γλυκοκοιτάνε και κάποιοι από αυτούς που την θεωρούσαν ανεπαρκή και είχαν μέχρι τώρα την δυνατότητα να στραφούν προς την ιδιωτική.
Θα υπάρξει λοιπόν στο άμεσο μέλλον, μετακίνηση από την ιδιωτική στην δημόσια εκπαίδευση.
Έτσι το ποσοστό των πολιτών, που η μόρφωσή τους θα είναι έργο του δημόσιου σχολείου, αναμένεται σύντομα να αυξηθεί.
Είναι λοιπόν η ευκαιρία για την δημόσια εκπαίδευση, να αναθεωρήσει τις μέχρι τώρα τακτικές της, που αποδείχτηκαν σε μεγάλο βαθμό ανεπαρκείς και να γίνει αντάξια των απαιτήσεων των καιρών που διανύουμε.
Είναι πράγματι ανεπαρκής η δημόσια εκπαίδευση; Είναι ένα ερώτημα που μάλλον είναι άστοχο να τίθεται. Είναι εύκολο να το διαπιστώσει κανείς πολύ εύκολα. Κατά το μεγαλύτερο ποσοστό της, η νεολαίας μας είναι λειτουργικά αναλφάβητη. Οι νέοι μας, δεν γνωρίζουν στοιχειώδη μαθηματικά και είναι δημ. υπάλληλοι, δεν ξέρουν ελληνικά, με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνουν νόμους και διατάξεις στην δουλειά τους, να ταλαιπωρούν τον κόσμο ή και τον εαυτό τους ενίοτε. Δεν ξέρουν ιστορία, γωγραφία, για λογοτεχνία και τέχνη ούτε λόγος.
Σκέφτομαι, ότι αυτοί οι νέοι, είναι τα παιδιά και σε λίγο τα εγγόνια της νεολαίας της χούντας. Θεωρώ ότι δεν είναι τυχαίο αυτό. Τα πρώτα μηνύματα απαξίωσης της γνώσης άρχισαν τότε, με βασικούς υποστηριχτές , την ψευτοκουλτούρα της εποχής, τους υπέρμαχους της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης. Συνήθως τέτοια κινήματα, μέσα σ'ένα αντιδημοκρατικό καθεστώς, παραποιούνται και καταλίγουν εκτρώματα, ιδιαίτερα επικίνδυνα για τους λαούς.
Μια τέτοια λοιπόν ευνουχισμένη αντιαυταρχική άποψη για την εκπαίδευση, δηλητηρίασε την νεολαία της εποχής της χούντας, κάτι που το σύστημα το κοιτούσε χαμογελώντας και έντεχνα το προοθούσε. Έτσι, με το πέρασμα του χρόνου, η άποψη της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης, γέννησε την εκπαίδευση της ευκολίας και της αραχτής νοοτροπίας.
Τα αποτελέσματα δεν φάνηκαν άμεσα, γιατί κράτησαν αντιστάσεις σ'αυτό, οι μάνες της εποχής, που αν και αμόρφωτες, είχαν ψηλά τον πήχη της μόρφωσης των παιδιωντους.
Όταν αυτά τα παιδιά έγιναν γονείς, άρχισε η κατιούσα των απαιτήσεων απο τα δικά τους παιδια . Συγχρόνως, ξεκίνησε μία υπερπροσφορά υλικών αγαθών, που αρκετά από αυτά ήταν άχρηστα και αυτό είχε σαν συνέπεια, τον υπερκορεσμό των αναγκών του παιδιού. Στη συνείδηση του, δημιουργήθηκε η εξής εικόνα. Αξία έχει αυτός που έχει τα πιο μοντέρνα καταναλωτικά προιόντα. Συγχρόνως, παύει να υπάρχει το οποιοδήποτε κίνητρο, που παλιότερα λειτουργούσε ως εξής, "να μορφωθώ για να ζήσω καλύτερα.'"
Ετσι λοιπόν, το δημ σχολείο έγινε το σχολείο της ευκολίας, με την ανοχή όλων των συντελεστών του, κρατικής ηγεσίας, καθηγητών,μαθητών ,γονέων. Έγινε το σχολείο της αργίας, του να χαθεί το μάθημα, να πάρουμε το απολυτήριο και να φύγουμε. Έγινε το σχολείο, που έφτασε να είναι γραφικός, ο εκπαιδευτικός που παλεύει να μην χαθεί μάθημα, προβληματικός, ο μαθητής που διαβάζει πολύ, ηγέτης ο αδιάφορος και αγενής μαθητής, μειονέκτημα, να είναι απαιτητικός και δύσκολος ο καθηγητης. Όλα αυτά βέβαια, το υπουργείο παιδείας τα υποθάλπει,τα συντηρεί, τα παράγει, δημιουργόντας απαράδεκτη υλικοτεχνική υποδομή, προγράμματα, βιβλια, και αμοιβές. Φυσικά ο στόχος σαφής, η μόρφωση να γίνει προνόμιο των λίγων, "των εκλεκτών" που μπορούν να πληρώσουν, για να γίνουν η εξουσία τη ς επόμενης γενιάς.


Η απαξίωση του δημ. σχολείου, έφερε στη συνέχεια και την φθόρα του συνδικαλισμού στο χώρο. Ποιός να ασχοληθεί και γιατί; Έτσι λοιπόν οι ίδιοι ανθρωποι, για πολλά τώρα χρόνια, ασκούν τον συνδικαλισμό της ευκολίας, μην τυχόν ξεφύγουν απο το όλο κλίμα.
Βέβαια πάντα υπάρχουν οι άνθρωποι που αντιστέκονται, που γιαυτούς η μόρφωση ειναι σπουδαίο αγαθό. Είναι οι άνθρωποι, που πολλές φορές στερούνται βασικά αγαθά και υποστηρίζουν ιδιωτικά την μόρφωση των παιδιων τους.
Είναι οι άνθρωποι, που στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης, θα υποχρεωθούν να αρκεστούν, στη δημόσια εκπαίδευση.


Πρέπει λοίπον κάτι να γίνει , πρέπει η δημ .εκπαίδευση να πάρει τα ηνία στα χέρια της. Αυτά τα χέρια είναι τα δικά μας, των εκπαιδευτικών της .


Μ' αυτό το blog, θέλω να στείλω ένα μήνυμα σ'όλους τους bloggers εκπαιδευτικούς. Αν αυτό το όπλο της ενημέρωσης, το χρησιμοποιήσουμε συστηματικά και δυναμικα, αν αναδείξουμε τα προβλήματα του σχολείου, τις επιπτώσεις τους στην ψυχική και σωματική υγεία των παιδιών, τις επιπτώσεις στην υγεία της οικογένειας,τις επιπτώσεις στην υγεία της κοινωνίας, της πολιτικής ,της οικονομίας, αν τα κάνουμε θέμα συζήτησης μεταξύ παιδιών, μεταξυ γονιών, γίνει η κουβέντα της οικογένειας, θα γίνει και της κοινωνίας, και των καναλιών και της βουλής, γιατί αυτοί μόνο ψήφους μετράνε. Πάθος και p.c θέλει, τίποτα άλλο. Ο συνδικαλισμός πρέπει να πέρασει σ' αυτό το επίπεδο στο εξής, αν θέλουμε να δούμε καλύτερες μέρες.