Η Κατερίνα παραδόξως, επαναπαυμένη στις δόξες της, επιζητούσε την συντροφιά της Γεωργίας. Η Γεωργία, σνόμπαρε την Κατερίνα απροκάλυπτα Την πραγματική αξία τελικά ο άνθρωπος, την διαισθάνεται και προσπαθεί να αντλήσει δύναμη από αυτήν
Η Γεωργία θαύμαζε τον Γιώργο, τον συμμαθητή της. Θαύμαζε αυτό που της έλλειπε, το τέλειο ,το κοφτερό του μυαλό. Ο Γιώργος ήταν το "σπίρτο", που του λες ένα και αρπάζει δέκα. Έλα όμως που ο Γιώργος, δεν είχε "θέλω" και το εγώ του ήταν ισοπεδωμένο. Οι τομείς που τον ενδιέφεραν απόλυτα, ήταν ο ύπνος και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια.Ο Γιώργος δεν είχε φιλοδοξίες, δεν είχε όνειρα για το μέλλον του. Του έλεγες -παιδί μου είσαι ευφυΐα και αυτός απαντούσε - έ! και;-.
Η Γεωργία ένοιωθε για τον Γιώργο αντιφατικά συναισθήματα, από την μία δέος για το μυαλό του, από την άλλη λύπη για την ατελείωτη τεμπελιά του. Συγχρόνως ένοιωθε πολύ τυχερή που εκείνη δεν ήταν έτσι.
Η Κατερίνα από την άλλη θεωρούσε τον Γιώργο "ξενέρωτο γκόμενο" όπως έλεγε χαρακτηριστικά. Πίστευε πως ο συμμαθητής της δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για τα κορίτσια.
Πόσο εύκολα μπορείς να κάνεις λάθος για έναν άνθρωπο και κυρίως για ένα παιδί. Ο Γιώργος τρελαινόταν για τα κορίτσια.
Πού να βρει όμως τα κότσια , να πει της Φωτεινής ότι την θέλει. Ώρες κλεισμένος στο δωμάτιο κατάστρωνε σχέδια, για το πώς θα πει, "Φωτεινή θέλεις να βγούμε;"
Ο φόβος της απόρριψης, ήταν ο φόβος του έφηβου αν φαίνεται αρκετά άνδρας ,"και αν δεν φαίνεσαι άνδρας, τι να την κάνεις την ευφυΐα" σκεφτόταν με την παιδικότητα του ο Γιώργος.
Το διάβασμα έμπαινε σε δεύτερη, να μην πω σε τρίτη μοίρα. Μόλις απογοητεύονταν , έπιανε την κιθάρα του και ξεσπούσε πάνω της ή πληγωμένος προσπαθούσε να ξεχαστεί στον υπολογιστή με -αήττητα- παιχνίδια, όπως τα έλεγε χαρακτηριστικά.
Διάβασε λίγο Γιώργο μου, του έλεγα, λίγο αν διαβάσεις ,με το μυαλό που έχεις θα περάσεις στο πανεπιστήμιο.
-Γιατί;-μου έλεγε, -μόνο για να χαρεί η μαμά;-αυτό φτάνει για να δώσει χαρά στη βαρετή μου ζωή;
Πώς θα μπορούσε κανείς να τον πείσει, ότι στο μέλλον θα γινόταν ένας ωραίος , πανέξυπνος άνδρας που αν γινόταν και πετυχημένος, θα ήταν ακατανίκητος.
Αυτό που δυσκολευόταν να αποδεχτεί ο Γιώργος, για την Γεωργία ήταν αυτονόητο. Η πιο προχωρημένη ορμονική κατάσταση του κοριτσιού της ίδιας ηλικίας, την βοηθούσε να βλέπει την ζωή πολύ πιο ώριμα. Λυπόταν γιατί ο Γιώργος -πάει χαμένος- όπως έλεγε, αλλά από την άλλη χαιρόταν γιατί, παρόλο που ο θεός δεν της χάρισε αυτό το άπειρο μυαλό,τα κατάφερνε καλύτερα από τον Γιώργο.
Παρασκευή, Δεκεμβρίου 19, 2008
Τετάρτη, Νοεμβρίου 26, 2008
Η γιαγιά μου έλεγε:"Δεν έχει και τα γράμματα"
Η απόκτηση πραγματικής και ουσιαστικής μόρφωσης είναι πράγματι μία δύσκολη και απαιτητική διαδικασία. Προϋποθέτει την ύπαρξη πολλών και διαφορετικών προσόντων. Δεν ξεχνώ την ρήση της γιαγιάς μου ,κάθε φόρα που έλεγα ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι, γιατί ήταν δύσκολο,"γιατί είναι δύσκολο" μου έλεγε " τα γράμματα έχει". Η σημερινή γιαγιά λέει, "άφησε το παιδί μου θα το κάνω εγώ, μην κουράζεσαι".Ζούμε την εποχή της ευκολίας Εύκολο χρήμα, εύκολη δουλειά, εύκολη σχέση, εύκολη διασκέδαση Εύκολη Ζωή είναι το όνειρο του κάθε Έλληνα
Επειδή όμως η ποιότητα με την ευκολία δεν συμβαδίζουν, γίνεται αναγκαστικά έκπτωση στην ποιότητα
Έτσι λοιπόν στην σύγχρονη κοινωνία έχουμε ρίξει την ποιότητα ζωής, την ποιότητα της υγείας, την ποιότητα της κουλτούρας, την ποιότητα των σχέσεων, την ποιότητα της εξουσίας που επιλέγουμε και φυσικά και την ποιότητα της μόρφωσης που παίρνουμε. Το τελευταίο ίσως είναι και το χειρότερο, γιατί λειτουργεί σαν το αυγό του Κολόμβου. Σ' όλα τα προηγούμενα ο πάτος μπορεί και να μας αφυπνίσει, ο πάτος όμως της μόρφωσης μας βυθίζει στα Τάρταρα από μόνος του .Λειτουργεί το ίδιο σαν αίτια του κακού και αποτέλεσμα ταυτόχρονα.
Επειδή όμως η ποιότητα με την ευκολία δεν συμβαδίζουν, γίνεται αναγκαστικά έκπτωση στην ποιότητα
Έτσι λοιπόν στην σύγχρονη κοινωνία έχουμε ρίξει την ποιότητα ζωής, την ποιότητα της υγείας, την ποιότητα της κουλτούρας, την ποιότητα των σχέσεων, την ποιότητα της εξουσίας που επιλέγουμε και φυσικά και την ποιότητα της μόρφωσης που παίρνουμε. Το τελευταίο ίσως είναι και το χειρότερο, γιατί λειτουργεί σαν το αυγό του Κολόμβου. Σ' όλα τα προηγούμενα ο πάτος μπορεί και να μας αφυπνίσει, ο πάτος όμως της μόρφωσης μας βυθίζει στα Τάρταρα από μόνος του .Λειτουργεί το ίδιο σαν αίτια του κακού και αποτέλεσμα ταυτόχρονα.
Τετάρτη, Νοεμβρίου 12, 2008
Οικονομική κρίση και δημόσια εκπαίδευση
Η οικονομική κρίση, εδώ που τα λέμε δίνει και τις ευκαιρίες της. Κάποιοι θα πλουτίσουν, θα μετακινηθεί χρήμα από αυτούς που θα τα χάσουν, σε επιτήδειους που θα τα πάρουν. Μία τέτοια ευνοημένη της κρίσης πιστεύω πως είναι και η δημόσια εκπαίδευση. Όχι βέβαια με την έννοια , ότι θα τα "πάρει", έτσι και αλλιώς,΄σ' αυτήν κανείς δεν δίνει. Λόγω όμως της επερχόμενης ανέχειας, θ' αρχίσουν να την γλυκοκοιτάνε και κάποιοι από αυτούς που την θεωρούσαν ανεπαρκή και είχαν μέχρι τώρα την δυνατότητα να στραφούν προς την ιδιωτική.
Θα υπάρξει λοιπόν στο άμεσο μέλλον, μετακίνηση από την ιδιωτική στην δημόσια εκπαίδευση.
Έτσι το ποσοστό των πολιτών, που η μόρφωσή τους θα είναι έργο του δημόσιου σχολείου, αναμένεται σύντομα να αυξηθεί.
Είναι λοιπόν η ευκαιρία για την δημόσια εκπαίδευση, να αναθεωρήσει τις μέχρι τώρα τακτικές της, που αποδείχτηκαν σε μεγάλο βαθμό ανεπαρκείς και να γίνει αντάξια των απαιτήσεων των καιρών που διανύουμε.
Είναι πράγματι ανεπαρκής η δημόσια εκπαίδευση; Είναι ένα ερώτημα που μάλλον είναι άστοχο να τίθεται. Είναι εύκολο να το διαπιστώσει κανείς πολύ εύκολα. Κατά το μεγαλύτερο ποσοστό της, η νεολαίας μας είναι λειτουργικά αναλφάβητη. Οι νέοι μας, δεν γνωρίζουν στοιχειώδη μαθηματικά και είναι δημ. υπάλληλοι, δεν ξέρουν ελληνικά, με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνουν νόμους και διατάξεις στην δουλειά τους, να ταλαιπωρούν τον κόσμο ή και τον εαυτό τους ενίοτε. Δεν ξέρουν ιστορία, γωγραφία, για λογοτεχνία και τέχνη ούτε λόγος.
Σκέφτομαι, ότι αυτοί οι νέοι, είναι τα παιδιά και σε λίγο τα εγγόνια της νεολαίας της χούντας. Θεωρώ ότι δεν είναι τυχαίο αυτό. Τα πρώτα μηνύματα απαξίωσης της γνώσης άρχισαν τότε, με βασικούς υποστηριχτές , την ψευτοκουλτούρα της εποχής, τους υπέρμαχους της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης. Συνήθως τέτοια κινήματα, μέσα σ'ένα αντιδημοκρατικό καθεστώς, παραποιούνται και καταλίγουν εκτρώματα, ιδιαίτερα επικίνδυνα για τους λαούς.
Μια τέτοια λοιπόν ευνουχισμένη αντιαυταρχική άποψη για την εκπαίδευση, δηλητηρίασε την νεολαία της εποχής της χούντας, κάτι που το σύστημα το κοιτούσε χαμογελώντας και έντεχνα το προοθούσε. Έτσι, με το πέρασμα του χρόνου, η άποψη της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης, γέννησε την εκπαίδευση της ευκολίας και της αραχτής νοοτροπίας.
Τα αποτελέσματα δεν φάνηκαν άμεσα, γιατί κράτησαν αντιστάσεις σ'αυτό, οι μάνες της εποχής, που αν και αμόρφωτες, είχαν ψηλά τον πήχη της μόρφωσης των παιδιωντους.
Όταν αυτά τα παιδιά έγιναν γονείς, άρχισε η κατιούσα των απαιτήσεων απο τα δικά τους παιδια . Συγχρόνως, ξεκίνησε μία υπερπροσφορά υλικών αγαθών, που αρκετά από αυτά ήταν άχρηστα και αυτό είχε σαν συνέπεια, τον υπερκορεσμό των αναγκών του παιδιού. Στη συνείδηση του, δημιουργήθηκε η εξής εικόνα. Αξία έχει αυτός που έχει τα πιο μοντέρνα καταναλωτικά προιόντα. Συγχρόνως, παύει να υπάρχει το οποιοδήποτε κίνητρο, που παλιότερα λειτουργούσε ως εξής, "να μορφωθώ για να ζήσω καλύτερα.'"
Ετσι λοιπόν, το δημ σχολείο έγινε το σχολείο της ευκολίας, με την ανοχή όλων των συντελεστών του, κρατικής ηγεσίας, καθηγητών,μαθητών ,γονέων. Έγινε το σχολείο της αργίας, του να χαθεί το μάθημα, να πάρουμε το απολυτήριο και να φύγουμε. Έγινε το σχολείο, που έφτασε να είναι γραφικός, ο εκπαιδευτικός που παλεύει να μην χαθεί μάθημα, προβληματικός, ο μαθητής που διαβάζει πολύ, ηγέτης ο αδιάφορος και αγενής μαθητής, μειονέκτημα, να είναι απαιτητικός και δύσκολος ο καθηγητης. Όλα αυτά βέβαια, το υπουργείο παιδείας τα υποθάλπει,τα συντηρεί, τα παράγει, δημιουργόντας απαράδεκτη υλικοτεχνική υποδομή, προγράμματα, βιβλια, και αμοιβές. Φυσικά ο στόχος σαφής, η μόρφωση να γίνει προνόμιο των λίγων, "των εκλεκτών" που μπορούν να πληρώσουν, για να γίνουν η εξουσία τη ς επόμενης γενιάς.
Η απαξίωση του δημ. σχολείου, έφερε στη συνέχεια και την φθόρα του συνδικαλισμού στο χώρο. Ποιός να ασχοληθεί και γιατί; Έτσι λοιπόν οι ίδιοι ανθρωποι, για πολλά τώρα χρόνια, ασκούν τον συνδικαλισμό της ευκολίας, μην τυχόν ξεφύγουν απο το όλο κλίμα.
Βέβαια πάντα υπάρχουν οι άνθρωποι που αντιστέκονται, που γιαυτούς η μόρφωση ειναι σπουδαίο αγαθό. Είναι οι άνθρωποι, που πολλές φορές στερούνται βασικά αγαθά και υποστηρίζουν ιδιωτικά την μόρφωση των παιδιων τους.
Είναι οι άνθρωποι, που στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης, θα υποχρεωθούν να αρκεστούν, στη δημόσια εκπαίδευση.
Πρέπει λοίπον κάτι να γίνει , πρέπει η δημ .εκπαίδευση να πάρει τα ηνία στα χέρια της. Αυτά τα χέρια είναι τα δικά μας, των εκπαιδευτικών της .
Μ' αυτό το blog, θέλω να στείλω ένα μήνυμα σ'όλους τους bloggers εκπαιδευτικούς. Αν αυτό το όπλο της ενημέρωσης, το χρησιμοποιήσουμε συστηματικά και δυναμικα, αν αναδείξουμε τα προβλήματα του σχολείου, τις επιπτώσεις τους στην ψυχική και σωματική υγεία των παιδιών, τις επιπτώσεις στην υγεία της οικογένειας,τις επιπτώσεις στην υγεία της κοινωνίας, της πολιτικής ,της οικονομίας, αν τα κάνουμε θέμα συζήτησης μεταξύ παιδιών, μεταξυ γονιών, γίνει η κουβέντα της οικογένειας, θα γίνει και της κοινωνίας, και των καναλιών και της βουλής, γιατί αυτοί μόνο ψήφους μετράνε. Πάθος και p.c θέλει, τίποτα άλλο. Ο συνδικαλισμός πρέπει να πέρασει σ' αυτό το επίπεδο στο εξής, αν θέλουμε να δούμε καλύτερες μέρες.
Θα υπάρξει λοιπόν στο άμεσο μέλλον, μετακίνηση από την ιδιωτική στην δημόσια εκπαίδευση.
Έτσι το ποσοστό των πολιτών, που η μόρφωσή τους θα είναι έργο του δημόσιου σχολείου, αναμένεται σύντομα να αυξηθεί.
Είναι λοιπόν η ευκαιρία για την δημόσια εκπαίδευση, να αναθεωρήσει τις μέχρι τώρα τακτικές της, που αποδείχτηκαν σε μεγάλο βαθμό ανεπαρκείς και να γίνει αντάξια των απαιτήσεων των καιρών που διανύουμε.
Είναι πράγματι ανεπαρκής η δημόσια εκπαίδευση; Είναι ένα ερώτημα που μάλλον είναι άστοχο να τίθεται. Είναι εύκολο να το διαπιστώσει κανείς πολύ εύκολα. Κατά το μεγαλύτερο ποσοστό της, η νεολαίας μας είναι λειτουργικά αναλφάβητη. Οι νέοι μας, δεν γνωρίζουν στοιχειώδη μαθηματικά και είναι δημ. υπάλληλοι, δεν ξέρουν ελληνικά, με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνουν νόμους και διατάξεις στην δουλειά τους, να ταλαιπωρούν τον κόσμο ή και τον εαυτό τους ενίοτε. Δεν ξέρουν ιστορία, γωγραφία, για λογοτεχνία και τέχνη ούτε λόγος.
Σκέφτομαι, ότι αυτοί οι νέοι, είναι τα παιδιά και σε λίγο τα εγγόνια της νεολαίας της χούντας. Θεωρώ ότι δεν είναι τυχαίο αυτό. Τα πρώτα μηνύματα απαξίωσης της γνώσης άρχισαν τότε, με βασικούς υποστηριχτές , την ψευτοκουλτούρα της εποχής, τους υπέρμαχους της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης. Συνήθως τέτοια κινήματα, μέσα σ'ένα αντιδημοκρατικό καθεστώς, παραποιούνται και καταλίγουν εκτρώματα, ιδιαίτερα επικίνδυνα για τους λαούς.
Μια τέτοια λοιπόν ευνουχισμένη αντιαυταρχική άποψη για την εκπαίδευση, δηλητηρίασε την νεολαία της εποχής της χούντας, κάτι που το σύστημα το κοιτούσε χαμογελώντας και έντεχνα το προοθούσε. Έτσι, με το πέρασμα του χρόνου, η άποψη της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης, γέννησε την εκπαίδευση της ευκολίας και της αραχτής νοοτροπίας.
Τα αποτελέσματα δεν φάνηκαν άμεσα, γιατί κράτησαν αντιστάσεις σ'αυτό, οι μάνες της εποχής, που αν και αμόρφωτες, είχαν ψηλά τον πήχη της μόρφωσης των παιδιωντους.
Όταν αυτά τα παιδιά έγιναν γονείς, άρχισε η κατιούσα των απαιτήσεων απο τα δικά τους παιδια . Συγχρόνως, ξεκίνησε μία υπερπροσφορά υλικών αγαθών, που αρκετά από αυτά ήταν άχρηστα και αυτό είχε σαν συνέπεια, τον υπερκορεσμό των αναγκών του παιδιού. Στη συνείδηση του, δημιουργήθηκε η εξής εικόνα. Αξία έχει αυτός που έχει τα πιο μοντέρνα καταναλωτικά προιόντα. Συγχρόνως, παύει να υπάρχει το οποιοδήποτε κίνητρο, που παλιότερα λειτουργούσε ως εξής, "να μορφωθώ για να ζήσω καλύτερα.'"
Ετσι λοιπόν, το δημ σχολείο έγινε το σχολείο της ευκολίας, με την ανοχή όλων των συντελεστών του, κρατικής ηγεσίας, καθηγητών,μαθητών ,γονέων. Έγινε το σχολείο της αργίας, του να χαθεί το μάθημα, να πάρουμε το απολυτήριο και να φύγουμε. Έγινε το σχολείο, που έφτασε να είναι γραφικός, ο εκπαιδευτικός που παλεύει να μην χαθεί μάθημα, προβληματικός, ο μαθητής που διαβάζει πολύ, ηγέτης ο αδιάφορος και αγενής μαθητής, μειονέκτημα, να είναι απαιτητικός και δύσκολος ο καθηγητης. Όλα αυτά βέβαια, το υπουργείο παιδείας τα υποθάλπει,τα συντηρεί, τα παράγει, δημιουργόντας απαράδεκτη υλικοτεχνική υποδομή, προγράμματα, βιβλια, και αμοιβές. Φυσικά ο στόχος σαφής, η μόρφωση να γίνει προνόμιο των λίγων, "των εκλεκτών" που μπορούν να πληρώσουν, για να γίνουν η εξουσία τη ς επόμενης γενιάς.
Η απαξίωση του δημ. σχολείου, έφερε στη συνέχεια και την φθόρα του συνδικαλισμού στο χώρο. Ποιός να ασχοληθεί και γιατί; Έτσι λοιπόν οι ίδιοι ανθρωποι, για πολλά τώρα χρόνια, ασκούν τον συνδικαλισμό της ευκολίας, μην τυχόν ξεφύγουν απο το όλο κλίμα.
Βέβαια πάντα υπάρχουν οι άνθρωποι που αντιστέκονται, που γιαυτούς η μόρφωση ειναι σπουδαίο αγαθό. Είναι οι άνθρωποι, που πολλές φορές στερούνται βασικά αγαθά και υποστηρίζουν ιδιωτικά την μόρφωση των παιδιων τους.
Είναι οι άνθρωποι, που στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης, θα υποχρεωθούν να αρκεστούν, στη δημόσια εκπαίδευση.
Πρέπει λοίπον κάτι να γίνει , πρέπει η δημ .εκπαίδευση να πάρει τα ηνία στα χέρια της. Αυτά τα χέρια είναι τα δικά μας, των εκπαιδευτικών της .
Μ' αυτό το blog, θέλω να στείλω ένα μήνυμα σ'όλους τους bloggers εκπαιδευτικούς. Αν αυτό το όπλο της ενημέρωσης, το χρησιμοποιήσουμε συστηματικά και δυναμικα, αν αναδείξουμε τα προβλήματα του σχολείου, τις επιπτώσεις τους στην ψυχική και σωματική υγεία των παιδιών, τις επιπτώσεις στην υγεία της οικογένειας,τις επιπτώσεις στην υγεία της κοινωνίας, της πολιτικής ,της οικονομίας, αν τα κάνουμε θέμα συζήτησης μεταξύ παιδιών, μεταξυ γονιών, γίνει η κουβέντα της οικογένειας, θα γίνει και της κοινωνίας, και των καναλιών και της βουλής, γιατί αυτοί μόνο ψήφους μετράνε. Πάθος και p.c θέλει, τίποτα άλλο. Ο συνδικαλισμός πρέπει να πέρασει σ' αυτό το επίπεδο στο εξής, αν θέλουμε να δούμε καλύτερες μέρες.
Κυριακή, Μαρτίου 23, 2008
Πέμπτη, Μαρτίου 13, 2008
Η απεργία του χθες, του σήμερα, του αύριο
Είμαι εργαζόμενη και η απεργία είναι σίγουρα δικαίωμα μου. Μπορώ λοιπόν να επιβάλω στον εαυτό μου, να μείνω χωρίς εισόδημα, προκειμένου να στερηθούν οι συμπολίτες μου των υπηρεσιών μου, ώστε η κυβέρνηση να έχει πολιτικό κόστος, να πιεστεί και να ενδώσει
Εδώ και 30 χρόνια που εργάζομαι και απεργώ, η πολιτική είναι ίδια.Αρα το πολιτικό κόστος είναι μάλλον μηδενικό
Μένει λοιπόν να δούμε, αυτά που χάσαμε και αυτά που πήραμε από τις απεργίες, σε τι συσχετισμό βρίσκονται.
Φυσικά στα κέρδη δεν θα υπολογίσουμε τους συνδικαλιστές που έγιναν βουλευτές, δήμαρχοι κ.λ.π.
Φοβάμαι ότι το μέτρημα θα βγάλει μείον σε μας και συν στις κυβερνήσεις και σ' αυτούς που τα τρώνε από τις κυβερνήσεις, που τις βλέπω να το ψιλοδιασκεδαζούν. Ίσως και να προσδοκούν σ' εκείνες τις ωραίες εικοσιτετράωρες, σαρανταοκτάωρες, που θα εμπλουτίσουν τα ταμεία που τα "αδειάζουν" συνεχώς.
Άραγε δεν υπάρχει τρόπος απεργίας πιο δίκαιος. Μήπως πρέπει να αποβάλουμε το κόμπλεξ του "περήφανου" εργαζόμενου που συντηρούν έντεχνα όλοι οι κερδισμένοι, που ανέφερα παραπάνω και να βρούμε πιο έξυπνους τρόπους να αντιμετωπίσουμε την εκμετάλλευση της δουλείας μας.
Όταν απεργώ, μου έρχεται η εικόνα ενός πολέμου, που ενώ με χτυπήσανε με χημικά αέρια, εγώ πυροβολώ στον αέρα με τα "τιμημένα" τουφέκια που οι ίδιοι μου πούλησαν και όποιον πάρει ο χάρος.
Σκέφτομαι λοιπόν,γιατί ο συνδικαλισμός δεν νομιμοποιεί με επίσημη εξαγγελία, αυτό που κάνει, φορτωμένη με ενοχές, η πλειοψηφία των εργαζομένων, "τόσο με πληρώνεις; Τόσο θα δουλέψω."
Δεδομένου ότι αγωνιζόμαστε για τα κεκτημένα,μπορούμε να αντιδράσουμε ως εξής.
Εκτιμά το συνδικάτο απώλεια π. χ. 10%, βγαίνει και εξαγγέλλει μείωση απόδοσης στη δουλειά 10%, να είστε σίγουροι ότι ο εργαζόμενος ξέρει να το κάνει και πολύ καλά μάλιστα και η συμμετοχή αν όχι 100%, 90% σίγουρη.
Θα ψάχνουν να βρουν ποιος συμμετείχε, ποιος όχι, για να κόψουν μισθό, για να απολύσουν.
Ψύλλους στα άχυρα θα βρουν. Θέλουν άλλο τόσο καλοπληρωμένο προσωπικό να ψάχνει. Δεν τους συμφέρει.
Θα πει κανείς ότι αυτό δεν ασκεί πίεση.
Και όμως ασκεί. Για τον διαλυμένο δημόσιο τομέα δεν θα έχουν άλλοθι τον ασυνείδητο Δ. Υ. Θα χρεώνεται η διάλυση στον αγώνα του κάθε κακοπληρωμένου Δ. Υ. Ας τον πληρώσουν σωστά, για να μη διαλυθεί το δημόσιο. Ομοίως και στους άλλους τομείς
Έτσι θα δούμε αν μπορούν να σταθούν κυβερνήσεις, που για το χάλι τους δεν θα μπορούν να φορτώσουν με ενοχές το λαό τους, ούτε να τους βάζουν να σκοτώνονται μεταξύ τους.
Εδώ και 30 χρόνια που εργάζομαι και απεργώ, η πολιτική είναι ίδια.Αρα το πολιτικό κόστος είναι μάλλον μηδενικό
Μένει λοιπόν να δούμε, αυτά που χάσαμε και αυτά που πήραμε από τις απεργίες, σε τι συσχετισμό βρίσκονται.
Φυσικά στα κέρδη δεν θα υπολογίσουμε τους συνδικαλιστές που έγιναν βουλευτές, δήμαρχοι κ.λ.π.
Φοβάμαι ότι το μέτρημα θα βγάλει μείον σε μας και συν στις κυβερνήσεις και σ' αυτούς που τα τρώνε από τις κυβερνήσεις, που τις βλέπω να το ψιλοδιασκεδαζούν. Ίσως και να προσδοκούν σ' εκείνες τις ωραίες εικοσιτετράωρες, σαρανταοκτάωρες, που θα εμπλουτίσουν τα ταμεία που τα "αδειάζουν" συνεχώς.
Άραγε δεν υπάρχει τρόπος απεργίας πιο δίκαιος. Μήπως πρέπει να αποβάλουμε το κόμπλεξ του "περήφανου" εργαζόμενου που συντηρούν έντεχνα όλοι οι κερδισμένοι, που ανέφερα παραπάνω και να βρούμε πιο έξυπνους τρόπους να αντιμετωπίσουμε την εκμετάλλευση της δουλείας μας.
Όταν απεργώ, μου έρχεται η εικόνα ενός πολέμου, που ενώ με χτυπήσανε με χημικά αέρια, εγώ πυροβολώ στον αέρα με τα "τιμημένα" τουφέκια που οι ίδιοι μου πούλησαν και όποιον πάρει ο χάρος.
Σκέφτομαι λοιπόν,γιατί ο συνδικαλισμός δεν νομιμοποιεί με επίσημη εξαγγελία, αυτό που κάνει, φορτωμένη με ενοχές, η πλειοψηφία των εργαζομένων, "τόσο με πληρώνεις; Τόσο θα δουλέψω."
Δεδομένου ότι αγωνιζόμαστε για τα κεκτημένα,μπορούμε να αντιδράσουμε ως εξής.
Εκτιμά το συνδικάτο απώλεια π. χ. 10%, βγαίνει και εξαγγέλλει μείωση απόδοσης στη δουλειά 10%, να είστε σίγουροι ότι ο εργαζόμενος ξέρει να το κάνει και πολύ καλά μάλιστα και η συμμετοχή αν όχι 100%, 90% σίγουρη.
Θα ψάχνουν να βρουν ποιος συμμετείχε, ποιος όχι, για να κόψουν μισθό, για να απολύσουν.
Ψύλλους στα άχυρα θα βρουν. Θέλουν άλλο τόσο καλοπληρωμένο προσωπικό να ψάχνει. Δεν τους συμφέρει.
Θα πει κανείς ότι αυτό δεν ασκεί πίεση.
Και όμως ασκεί. Για τον διαλυμένο δημόσιο τομέα δεν θα έχουν άλλοθι τον ασυνείδητο Δ. Υ. Θα χρεώνεται η διάλυση στον αγώνα του κάθε κακοπληρωμένου Δ. Υ. Ας τον πληρώσουν σωστά, για να μη διαλυθεί το δημόσιο. Ομοίως και στους άλλους τομείς
Έτσι θα δούμε αν μπορούν να σταθούν κυβερνήσεις, που για το χάλι τους δεν θα μπορούν να φορτώσουν με ενοχές το λαό τους, ούτε να τους βάζουν να σκοτώνονται μεταξύ τους.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
